مختصری در مورد ترخون

 

ترخون یک گیاه علفی پایایا شبه درختچه‌ای است که از تیر تا مهر گل می‌دهد. این گیاه در حاشیه رودخانه‌ها و جوی‌ها در مناطق مرکزی، جنوبی و شرقی روسیه، سیبری، مغولستان و شمال چین و در آمریکای شمالی از غرب تا کلرادو و تگزاس پراکنش دارد. ترخون عمدتاً در اروپای غربی در آب و هوای گرم و خشک کشت می‌شود. البته در حالت وحشی بندرت رشد می‌کند. بخش‌های هوایی به جز ساقه های ضخیم‌تر خاصیت دارویی دارند و در ابتدای گلدهی در خرداد و تیر ماه جمع آوری می‌شوند. آنها را روی زمین پهن کرده یا به‌صورت دستجاتی آویزان می‌کنند تا در حرارت طبیعی خشک شوند یا در اتاق خشک‌کن به‌صورت مصنوعی در حرارت ۴۵ درجه سانتی‌گراد خشک می‌کنند. داروی آن بوی نامطبوعی دارد و طعم آن تلخ می‌باشد. حاوی 0.8-0.25درصد اسانس فرار است. ترخون علاوه براسانس‌های فرار حاوی مواد تلخ و تانن می‌باشد. گلیکوزیدهای شبه کومارین نیز مشخص شده است. این گیاه مانند افسنطین تحریک کننده سیستم هضمی است، ترشح معده و زرداب را افزایش می‌دهد. اثرات دیگر آن اختصاصی نیست. دم کرده آن برای تحریک اشتها و درمان بیماری‌های معده و روده و انگل‌های روده استفاده می‌شود و مدر است. مصرف آن در دوران حاملگی نباید صورت گیرد. از برگ‌های تازه و روغن آن در صنایع غذایی برای ساخت سرکه و خردل ترخون، برای چاشنی سوپ و در صنایع کنسروسازی و به مقادیر کم در عطر سازی استفاده می‌شود. دارو از گیاهان زراعی ترخون به دست می‌آید. بیشتر تقاضا برای ترخون آلمان است که به اشتباه ترخون فرانسه گفته می‌شود.