تاریخچه پیاز Allium cepa

 

پیاز یک گیاه علفی دو ساله یا چند ساله است که از خرداد تا مرداد گل می‌دهد. گونه‌ای است که در ابتدا در آسیای مرکزی تا جنوب غربی هند، و در شرق و مناطق مدیترانه‌ای از زمان‌های بسیار دور کشت می شده است. امروزه گونه‌های متعددی از آن در بیشتر نقاط دنیا کشت می‌شود.

پیاز از متداول‌ترین سبزیجات و ادویه‌جات است که خاصیت دارویی هم دارد. پیازهای سالم و کاملاً رسیده برای اهداف دارویی جمع‌آوری می‌شوند و بعد از حذف برگ‌ها در کیسه گونی یا روی تخته‌های چوبی در حرارت ۳ تا ۵ درجه سانتی گراد و در رطوبت نسبی ۶۰ درصد نگهداری می‌شوند.

پیاز بوی تندی دارد، مزه آن تند ولی کمی شیرین است. پیاز حاوی ترکیباتی است که از نظر شیمیایی شبیه به سیر می‌باشد. ترکیبات آن حاوی گلیکوزیدهای فلاونوئید، پکتین و گلوکوکینین‌ها می‌باشد. این ترکیبات اثر میکرب‌کشی دارند و عمل هضم و ترشح زرداب را تحریک کرده و فشار خون را کاهش می‌دهند. مصرف داخلی آن به شکل‌های مختلف و همانند سیر است. به‌عنوان هضم کننده عمل می‌کند، اشتها را تحریک می‌کند، قند خون را کاهش می‌دهد و همچنین خلط آور است. پیاز برای دفع بعضی از انگل‌های روده‌ای نیز استفاده می‌شود. مصرف خارجی آن برای درمان جوش صورت می‌باشد. کشت و کار پیاز احتمالاً از ایتالیا وارد اروپای مرکزی شده است.