مطالبی در خصوص گردو

گردو گونه‌ای از میوه‌های آجیلی(مغزدار) و از جنس ژوگلانس(JUGLANS) است که انواع وحشی یا بومی آن در چین، ژاپن، هند، ایران، آمریکای شمالی و جنوبی و مرکزی، در امتداد کوه‌های آند و  آرژانتین یافت می‌شود. شش گونه از این جنس در آمریکا، فرانسه و اغلب مناطق گردوخیز جهان وجود دارند که از لحاظ پایه و میوه مهم و مورد توجه یوده و تحت آزمایش قرار گرفته‌اند.

گردو در گذشته‌های بسیار دور از فلات ایران به یونان و روم، و از آنجا به سایر نقاط اروپا برده شده است. پیش از سال 1562 میلادی، از این گونه ایرانی چند درخت در انگلستان کشت شده بود و بعدها مهاجران این گونه را از انگلستان به آمریکا بردند. به همین دلیل گردوی ایرانی در آمریکا و انگلستان مشهور است. رومی‌ها این گردو را میوه خدایان، بلوط ژوپیتر یا ژویس‌گلانس می‌نامیدند که همین ژوگلانس امروزی است. حتی اکنون نیز بیشتر باغ‌های قدیمی آمریکایی گردو را به همان نام ایرانی گردوی پارسی می‌شناسند.

انواع این جنس در محدوده مرزهای ایران و در کشورهای دیگر همسایه فلات ایران وجود داشته و از راه‌های ایران از قفقاز به ترکستان نیز برده شده است. در حال حاضر غیر از درختان کهنسال از این گونه که در سواحل اقیانوس اطلس یا آرام دیده می‌شوند، نمونه‌های کهن دیگری از گردو در نقاط مختلف گردوخیز جهان از جمله ایران نیز وجود دارند که قدمت و سن رویش آنها از سنین عمر گردوهای موجود در آمریکا یا سایر مناطق فراتر می‌روند. چنانکه غیر از تویسرکان، تفرش و خوانسار، تک درختانی از گردو در گوشه و کنار دره‌های مرتفع ایران، در سلسله جبال البرز و زاگرس وجود دارند.گونه‌های مختلف گردو که در رویشگاه‌های وسیعی از ایران و در دنیا به‌طور وسیعی روئیده و کشت می‌شوند جزء درختان چند منظوره و از نظر اقتصادی بسیار پراهمیت محسوب می‌شوند.

مصارف عمده این درخت پر ارزش: در صنایع غذایی، داروئی، پروتئین‌های رنگرزی، لاستیک‌سازی، تهیه زغال، پاکت‌سازی، مبل‌سازی و داروسازی می‌باشد که متاسفانه کارشناسان و باغداران اهمیت چندانی به مصارف این میوه با ارزش نداده و از آن استفاده لازم را نمی‌نمایند.